เปิด “จดหมายลาตาย” ของ “น้องปุ้ย” เปรียบเทียบเรียงความวันเด็ก “ความสุขที่หายไป”

เช้านี้ที่หมอชิต - จากเรียงความวันเด็กของ น้องปุ้ย ที่เขียนถึง ความสุขที่หายไป เมื่อเอามาเทียบกับเนื้อหาในจดหมายลาตายที่ น้องปุ้ย เขียนไว้ก่อนเสียชีวิต อาจทำให้พอจะเห็นได้ว่า เด็กคนหนึ่งกดดันถึงขนาดคิดสั้นได้เพราะเหตุใด บางทีคนรอบข้างอาจช่วยป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นอีกได้ 

 

โดยจดหมายของ น้องปุ้ย มีใจความว่า ไม่ต้องโทษใครนะ ให้โทษตัวหนูที่เป็นตัวปัญหาของเรื่องทั้งหมด ในเมื่อเป็นตัวปัญหา แล้วงั้นหนูขอสร้างปัญหาสุดท้ายต่อไป มันจะได้ไม่มีปัญหา หนูเองก็จะได้ไม่สร้างปัญหาให้อีกไง หนูก็จะได้ไปอยู่ในที่ที่หนูอยากไป มันไม่ใช่เรื่องครอบครัวแค่เรื่องเดียว

มันมีทั้งเรื่องที่โรงเรียนที่หนู โดนบูลลี โดนดูถูก โดนว่าหน้าตา หนูเก็บกดมาตลอดแต่ไม่อยากบอกใคร การเป็นโรคซึมเศร้ามันทรมานนะ และขอโทษด้วยนะที่ทำแบบนี้ ลาโลก จากจดหมายน้อง บอกว่า ไม่ใช่แค่เรื่องครอบครัวเรื่องเดียว แต่ยังโดนเพื่อนบุลลี โดนเพื่อนดูถูก โดนต่อว่าเรื่องหน้าตา ที่โรงเรียนด้วย น้องต้องเก็บกดมาตลอดไม่มีที่ระบาย และไม่ได้ใครบอกใคร

 

ส่วนเนื้อหาในเรียงความวันเด็ก น้องเขียนระบายความในใจไว้ว่า วันเด็กปีนี้ฉันใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม ไม่ต่างไปจากทุกวัน แต่วันเด็กปีนี้มันแย่กว่าทุกที เพราะฉันได้ทะเลาะกับครอบครัว แต่การทะเลาะครั้งนี้ทำให้ฉันเกือบจบชีวิตลง ฉันคิดมาก ฉันเครียด แต่คนในครอบครัว กลับไม่มีใครรู้เลย เป็นวันเด็กปีแรกที่ทำให้ฉันคิดมากจนอยากจะหนีไปไกล ๆ ไม่อยากอยู่ในสังคมแบบนี้ มันอัดอั้นจนพูดไม่ออก ไม่มีใครให้ฉันระบายอารมณ์และปัญหาได้ อย่างว่าแหละฉันไม่ใช่คนดี และเป็นคนที่…มาก ไม่เคยมีความสำคัญ ไม่มีค่าสำหรับครอบครัวเลย บางทีฉันก็เบื่อที่จะอธิบาย ก็เลยปล่อยให้มันผ่านไป แต่สุดท้ายพวกเค้าก็มาขอโทษฉัน และบอกว่าเค้าแค่ต้องการสอน แต่ฉันกลับคิดว่าการสอนแบบไม่ฟังเหตุผลเด็ก อาจทำให้เป็นโรคซึมเศร้า